Eyüp Yıldırım'ın Kisisel Sayfası

"Gece olunca kalın perdeler çekiyorlar camlara. Yalnızlıkları yine de bir yol bulup pençelerden sızıyor sokaklara. Köpeklerin sık sık havlaması bu yüzden" diyor dedem. "Baksana evladım" diyor, "ne kadar da köpek havlıyor sokakta" perdesini usulca çekip bana bakıyor ve devam ediyor; "ve ne çok insan ağlıyor perdeler arkasında..." Dedem bu saatlerde her zamankinden daha sessiz, daha düşünceli oluyor, uzun uzun bir noktaya bakıp kalıyor, bazen elinde tuttuğu çayı içmeyi unutuyor, bazen ağzında unuttuğu sigaranın külü bağrının beyaz kıllarına düşüyor da kendine gelmiyor. Sonra derin derin iç çekiyor. Geçen biraz da çekinerek bu halin nedenini sordum; “Hastalar ve yaşlılar sevmez avlat geceyi” dedi, neden diye soramadım ama o birkaç cümle daha ekledi; “gençken kısacık gelirdi geceler, ne çabuk sabah oldu derdim, şimdi sabah olmak bilmiyor, geceler de ne kadar uzunmuş diyorum, hatta kısa yaz geceleri bile öyle uzun geliyor ki anlatamam. Şimdi sana gece...

Bahar geliyor; kuru dallarda küçücük gözler birer birer patlıyor, minik çiçekler açıyor, taze yapraklar, narin kırgın başını uzatıyor. Kuru toprakların üstünde otlar, çiçekler görünüyor, papatyalar sarı beyaz endam ediyor, kuşlar yuva telaşına düşerek daha bir farklı cıvıldaşıyor. İnsan da tabiatla birlikte içinde kıpırtılar hissediyor bazen, bazen bu kıpırtılar başka yorgunluklar telaşlar arasında dalgalara kapılan kâğıttan bir gemi gibi ıslanıyor, yumuşuyor, çözülüyor bazen de dağılıveriyor. Bir martı kendine ekmek fırlatan adamın kafasının üstünden geçerken daha bir gayretli bağırıyor, karabataklar suyun yüzeyine yakın uçarken martıları ve adamı umursamaz görünüyor. Bir fabrikanın mesai düdüğü çalıyor, bir araç kornaya uzun uzun basıyor, yalnız kalmış bir ihtiyar son deminde belki rüyasını hayra yormak için eski bir türkü mırıldanıyor; “Yine yeşillendi fındık dalları                                  ...

Soluk benzini, umutsuz yüzünü okşayacak, yumuşak bir lodos vardı dün sabah yollarında seni bekleyen. Ben mi önce geldim, onu benden önce beklemeye başladı bilmiyorum. Beni gördüğünde sevinmedi, üzülmedi, sanki biraz kızdı. Neden kızdığını da bilmiyorum, seni kıskanmış olabileceğine ihtimal vermiyorum. Neden vereyim ki? Yalnızca teninde gezinen bir histen öteye geçemeyeceğini o da çok iyi biliyor. Eminim sen de biliyorsundur ama ben tenine dokunmadan da içini titretebilirim, sevinçten değilse bile, öfkeden, belki de acımaktan dolayı yüreğine dokunabilirim. Sanırım lodos da bunun için kıskanıyordur beni… evet bu son derece akıllıca, kesin o nedenle kıskanıyordur. Zahmetsiz ölümler bekleyen dervişler vardır, inzivaya çekilmiş, elini eteğini hayattan çekmiş. Rüzgâr işte öyle bekliyordu seni. Sabah serinliğinde ılık bir ölüm gibiydi, yüzünde postuna kurulu şeyhine halini arz edecek ve infazını talep edecekti belki. Oysaki ben öyle değildim; yaşamak için değilse bile biraz daha yaşatmak iç...