Eyüp Yıldırım'ın Kisisel Sayfası

  “Derdime vâkıf değil cânân beni handân bilir Hakkı vardır şâd olanlar herkesi şâdân bilir  Söylesem tesiri yok sussam gönül râzı değil Çektiğim âlâmı bir ben bir de Allah’ım bilir”   Fuzuli üstat böyle demiş evvel zaman içinde ya bugün de geldi dolandı dilime. Öyle olunca da yeni bir derdim ve eski bir hayalim hatırıma takıldı. Bir zamanlar okul projeleri çizerdim, kendime yapacağım özel okulun maliyetini hesaplar, işletme sermayesi dahil uzun vadede ne kadar bir finansmana ihtiyaç olacağını falan hesaplardım. Hatta hayalen o okulun içinde adeta gezer beğenmediğim yerlerini düzeltirdim bile. Şaka değil inanın öyle. Bu projeden para kazanmak gibi bir derdim de yoktu üstelik. Kendini kurtarsa bana yetiyordu. İlerleyen zamanda para kazanınca zeki ama okuyamayan Anadolu çocuklarından mümkün olduğunca fazlasını ücretsiz okutmak gibi romantik düşüncelere dalardım. Böyle bir hedef için girişimler oldu ama maalesef istediğimiz sonuca ulaşamadık. Nasip dedik oturdu...

  İKNA İkna edilebilir bir yanı yok bu işin. Eğer olsaydı ya da ben bilseydim, bunun için gayret gösterir miydim emin değilim. Emin olmadığıma, hatta baştan böyle bir durumun imkânsız denecek derecede zor olduğunu düşündüğüme göre muhtemelen buna hiç kalkışmazdım. Bir pazarcının malını satmak için bağırması gibi “ikna” satılamayacağını bildiğim için ve müşterisini çığırtkan bir cazgır edasıyla çağıran lokantanın birbirine karışmış yemek kokularının sokağa bıraktığı sası yağ ve baharat kokusunun peşinden gidemeyecek kadar fikre hürmetim olduğunu bildiğim insanlardan utanırım. Zavallı ve perişan bir kadının, üzerinden bedenine, bedeninden ruhuna leke leke yapışmış, el ve dudak izlerini suyun kudretiyle temizleme gayreti kadar anlamlı bir emek veremeyen biri, sizin “ikna” çabanızı nasıl ve ne maksatla algılayabilir. Ancak kötü yolun yolcularından düşen perişanlık ve tiksinti dolu, kusmuk kokan sahte tövbelerine bir yenisini eklemeye çalışan biri olarak görecektir sizi. İkna ke...

  7 KAPI 7 ŞİFRE MEVLANA  KİTABININDA YER ALAN BULMACALARI  wordwall  a taşıdık soruları eğlenceli şekilde çözmek için aşağıdaki bağlantıyı tıklamanız yeterli ☺ 7 KAPI 7 ŞİFRE BULMACA İÇİN TIKLA

Cehennemde Serin Bir Yer Sıcaktan bunaldığımda buna ilişkin çocukluğumda söylenen bir laf aklıma gelir: sıcaktan şikâyet eden biri olduğunda; “cehennemde ne yapacaksın, buranın bu kadarcık sıcağına dayanamıyorsun, oranın sıcağına nasıl katlanacaksın?” sorusu içten yanmalı motor gibi can yakıcı halde içine atılıverirdi. Bu soru bende derin düşüncelere neden olur, işin içinden çıkamazdım. Düşünsenize; otuz beş, kırk dereceli sıcaklarda bunalıp, gölgelik bir yer ararken, azcık bir rüzgar essin diye beklerken, kızgın ateş üstünde yürümeyi, kaynar kazanlarda haşlanmayı, hatta katran dolu kazanlara atılmayı nasıl tasavvur edeceksin? Üstelik orada ne gölge olacak ne de bir esinti... Yere tuz döksen, cehennemde dökülen tuzu kirpiklerinle toplayacaksın denir, kılmadığın namazları kızgın saclar üstünde kılmak gibi bir durumlardan söz edilirdi. Yetişkin biri için hayali bile korkunç cezaların, çocuk zihninde nasıl izler bıraktığını varın siz düşünün. Büyüklerden cezayı tanıyorduk. Onlar bağ...

9 Eylül 1994 tarihinde, 22 yaşında başladığım öğretmenlik mesleğimden, yaklaşık 29 yıl sonra emekli oluyorum. Çok tuhaf, tarifi zor duygular içindeyim. Tevazu değil bu söyleyeceğim; ben yeterince iyi bir öğretmen olmadığımı düşünüyorum. Keşke daha çok gayret göstersem ve daha çok kalbe dokunabilseydim. Bilgiye ulaşmanın kolaylaştığı bir dünyada, insana ulaşmanın çok daha önemli olduğunu daha erken öğrenebilseydim. Zaman geri alınmıyor. Elimden gelen bu kadardı, kendimce bahanelerim vardı, beni aşan sistemsel sorunlar, toplumsal problemler gibi, gereksiz engelleyici durumlarla enerjimi harcadım, diye de bir tespit de bulunmak mümkün olabilir belki… Vedaları oldum olası sevmem. Ayrıca bir yere de gitmiyorum. 😊 Daha çok işim var. Dinlenmek için değil, daha çok çalışmak ve üretmek için emekli oluyorum. Bir arkadaşımın dediği gibi “memurluk bitti, özgürlük başladı.” Daha özgürce, daha çok gayret için alan değişikliği diyelim biz buna. Benden kolay kurtulamayacaksınız yani 😊 Yine de şu...

 Her lüzumsuz kaçışın bir bedeli vardır Mualla. Eninde sonunda gelip seni yakalayacak ve boğazına sarılacak bir bedel. Öyle saklanmakla da kurtulmanın imkansız olduğu bir bedel. Zannetme ki ölür de kurtulursun,. ızdırap çekmen için, tekrar tekrar öldürmek için diri tutar seni.  Çünkü lüzumsuz kaçışların celladı bizzat içinde doğar, büyür, gelişir ve güçlenir. Kendinden kaçmak imkansızdır Mualla.  Zehirli otların, yılanların, çiyanların zehiri gibi, kanına işleyen şeyler de gelir aklından. Hariçten olmayan çareler, sahici olmayan ağıtlar,  lüzumsuz saçma sapan ilgiler arasında, yolunu yitirmek o kadar kolay ki.  İlla kaçacaksan - ki bence bunun da anlaşılır bir yanı var,- o zaman muhakkak üç şeyi yanına almamalısın. Bu üç şey aklın, vicdanın ve haysiyetindir.  Yine mutlaka ama mutlaka şu üç şeyi de yanına almalısın, o üç şey de; kinin, kibrin ve öfken olmalıdır. İşte böyle Mualla. Lüzumsuz kaçışların senin, celladın benim olsun... 

  Bir Kurban Bayramı’nda daha kaçan danaların haber olması normal elbette. Kaçanlar, kovalayanlar, bıçağı fazla kaçırıp acil kapısına yığılan acemi kasaplar… Bunlar çok da ilgimi çekmiyor doğrusu. Ben bilmişlik taslayarak, çok şey bilen feylesof tarzında büyük laflar etmek istiyorum. Bunlara karnınız toksa şimdiden yazıdan kopmanızda fayda var. Az sonra başlıyorum haberiniz olsun… İnsan, hayatta kaçan danadan çok fazla şey kaçırıyor. Bazen bir otobüsü, bir treni, belki bir uçağı, ya da bir sınavı kaçırıyor ve üzülüyor. En çok da fırsatları kaçırdığı için üzülüyor galiba. Kaçan şeylerin birer fırsat olduğunu anlamak için de zamanı kaçırması gerekiyor. Pişmanlık, dananın boynuna bıçağın dayanması gibi dayandığında iş işten çoktan geçmiş oluyor çoğu kez.       Kaçan fırsatların danalar kadar önemli bir aşaması da toplumsal, hatta küresel fırsatlar olduğu muhakkak. Yani toplumsal bir fırsat kaçtığında, bireylerin teker teker birçok fırsatı da kaçmasının y...

  “Onlara palavra savurdukları için mi kızıyorum sanıyorsunuz? Saçma! Ben yalanı severim! Yalan, insanların bütün öteki yaratıklara karşı biricik üstünlüğüdür! Yalan söylersin ve böylece gerçeğe ulaşırsın! Ben yalan söylediğim için insanım. Önceden on dört kez, hatta belki de yüz on dört kez yalan söylemeden hiçbir gerçeğe ulaşılmamıştır. Ve bu kendine göre onurlu bir iştir. Oysa biz yalanı bile kendimiz kıvıramayız! Bana bir yalan söyle, ama bu yalan senin olsun, senin uydurduğun bir şey olsun, alnından öpeyim! Kendine ait bir yalan, başkalarına ait gerçekleri tekrarlamaktan belki de daha iyidir. Birincisinde sen bir insansın, ikincisinde ise papağan! Biz şimdi neyiz? Biz şimdi ayrıcalıksız hepimiz, bilimde, gelişmede, düşüncede, buluşta, ülküde, istekte, liberalizmde, akılda, tecrübede, her şeyde, her şeyde, her şeyde daha kolej hazırlık sınıfındayız. Başkalarının aklıyla yetinmek hoşlarına gidiyor, alışmışlar bir kez!” Dostoyevski SUÇ VE CEZA

 AGE (ADI GEÇEN ESER)  DERGİSİ 9. SAYI da yayımlanan "Cam Teras" isimli öykümü siz kıymetli okurlarım için aşağıda paylaşıyorum.  Öykü doğduğum ilçe olan Vezirköprü Altınkaya Barajına yapılan bir cam teras konusu üzerinden bir kurgusal metindir. Yani olay hayal ürünüdür.  Bildiğim kadarıyla orada böyle bir teras bulunmuyor, böyle bir olay da vuku bulmamıştır.  Keyifli okumalar...   Cam Teras Patikadan yürüyen beş kişilik gruptan sürekli kahkaha sesleri yükseliyordu, ama Oğuz gülmüyordu. Gayet ciddi ses tonuyla; “Siz istediğiniz kadar gülün oğlum! Ben ne gördüğümü biliyorum,” dedi. “Başına güneş geçmiştir senin,” dedi İhsan, bir kahkaha daha koptu, arkadan Tanju Oğuz’un en gıcık olduğu hareketi yaparak, kel başına dokundu ve “bu kafaya öyle her güneş geçmez oğlum, baksanıza şuna, manda derisi gibi maşallah” dedi. Kahkahalar peş peşe koparken Oğuz başı önde konuşmadan yürümeye devam etti. Tek sıra halinde vadinin yamacında kurulmuş cam terasa gi...

BU KEZ HANGİSİ: TÜCCAR, SANAYİCİ, RANTİYE? Yukarıda yazıya koyduğum başlık size ilginç gelebilir, hatta ne dediğimi anlamamış olabilirsiniz. Biraz sabrederseniz ne demek istediğimi, ne sorduğumu anlayacaksınız. O zaman sorumun cevabını da kendiliğinden verebileceksiniz. Çok da emin olmayayım, belki de veremeyeceksiniz 😀 Konumuz Türkiye’nin belki de hayatı en çok merak edilen iş insanlarımızdan Kemal Gülman… Olgun yaşında kitabını yazmış, kendisiyle ilgili sır perdesini aralamaya karar vermiş, kitabını kendisi basmış ve yaygın dağıtım yapmayı da becermiş. Gönülden Türk olan Kemal Beyin, niye yalan söyleyeyim, yakın ticari tarihimizden de anekdotlar içeren tecrübe ve nasihatlerini bir çırpıda, bir pazar sabahında kısa sürede okudum. İstifade ettim. Bende bazı anılar ve çağrışımlar uyandırdı, bunları not ettim, yararlı olacağını düşünerek sunuyorum. Haydi bakalım var mısınız… Kemal Gülman Bey’in öyküsüne koyduğu isim İş’ten Hikayeler, Tecrübelerim, Tavsiyelerim. Öyküsü de Balat’da başlıy...